عتبه نیوز ـ آزیتا ذکاء؛ عید سعید غدیرخم امسال 50 نفر از ورزشکاران و مدال‌آوران کشور به مضجع شریف امام هشتم(ع) مشرف شدند و طی دو روز اقامت در مشهدالرضا(ع) مفتخر به انجام خدمت در بخش‌های ویلچر، چایخانه و مهمانسرای حضرت شدند.
نیما نکیسا بازیکن پیشکسوت فوتبال کشورمان یکی از این ورزشکاران بود که در چایخانه صحن کوثر توفیق خدمت به امام رضا(ع) را نصیب و روزی خود کرد. بعد سه هفته از تشرف ورزشکاران به حرم مطهر رضوی در چهارشنبه امام رضایی این هفته به سراغ این دروازبان رفتیم و گفت‌وگویی با او انجام دادیم که مشروح آن از نظرتان می‌گذرد.



در آستانه عید غدیر امسال نیما نکیسا همراه جمعی از ورزشکاران با استقرار در چایخانه حضرت توفیق پذیرایی از زائران را داشت. در ابتدای مصاحبه می‌خواهیم بدانیم امام رضا(ع) چه جایگاهی در زندگی این بازیکن پیشکسوت فوتبال کشورمان دارد؟
حضرت رضا(ع) امام رئوفی هستند که در قلب همه ما ایران‌ها بسیار جا دارند. همه به ایشان توسل جسته و از او حاجت می‌گیریم. این امام همام نیز دست رد به سینه هیچ‌کس نمی‌زند. هر کس خالص و مخلص به درگاهش رفته، دست پر برگشته است و من ارادت خیلی زیاد به این امام مهربان دارم. همیشه از ایشان مدد و یاری گرفتم و سعی کردم در دعاهای روزانه‌ام همیشه ایشان را به عنوان یک مقرب به خداوند و یکی از معصومین(ع)، مورد توجه قرار دهم تا بتوانیم در این روزگار سخت، راحت‌تر زندگی کنم.

حضورتان در چایخانه حضرت برای ساعتی خدمت به امام هشتم(ع) چطور اتفاق افتاد؟
این سفر زیارتی به مشهدمقدس به همت انجمن «نجوا» که مجمع عمومی نیکوکاری جامعه ورزش ایران است برای چهره‌های شاخص ورزش کشور اتفاق افتاد. در این سفر که در آستانه عید غدیر برنامه‌ریزی شده بود، قرار بر این شد یک روز خدمتگزار کودکان کار باشیم و با آنها بازی کنیم؛ آقایانی که تشریف آورده بودند، به سالن‌ها و یا محیط‌های ورزشی مثل زمین چمن می‌رفتند و یکی و دو ساعتی را برای بچه‌ها وقت می‌گذاشتند تا آنها قهرمانان خودشان را ببینند و برای آنها ایجاد انگیزه کنند برای آینده بهتر.
در این سفر پیشنهاد خدمت در چایخانه حضرت هم مطرح شد که ما هم به دیده منت قبول کردیم و آمدیم. با اینکه تجربه خدمت در موکب‌ها را داشتم اما خدمت در موکبی که در حرم مطهر و مجاور قبر مطهر حضرت قرار دارد و با معنویت خاصی همراه است یک حال و هوای خوبی برای ما بود و خدا را شاکریم که در همان اوقات کوتاه توفیق خدمت به زائران حضرت نصیب ما هم شد.



تاکنون به خادمی امام رضا(ع) فکر کرده بودید؟
بله. آرزوی خادمی حضرت را داشته و دارم، از طریق دو تا از دوستان که در آستان قدس مسئولیت دارند برای خادمی اقدام کردم و قول خدمت را گرفته‌ام و انشاالله دوستان  شرایطش را به وجود بیاورند توفیق خدمتگزاری داشته باشم.
خادم چنین بزرگواری قاعدتا افتخار بزرگی است و قسمت هر کسی نمی‌شود. این خلعت نوکری به درگاهش بسیار ارزشمند بوده و ای کاش نصیب من هم بشود.

بارها به زمین بازی رفته‌اید و به عنوان دروازبان قطعا لحظات پر استرسی رو پشت سر گذاشته‌اید و همه امید تیم به شما بوده که از حریف گل نخورید. در هنگام بازی توسلی هم به حضرت داشته‌اید؟
هر قهرمانی با استعانت از خدا و یاری گرفتن از اسم ائمه‌معصومین(ع) به میادین بزرگ می‌رود. این توسل جستن برای من هم بوده است. اما یک ارتباط قلبی بین من و امام رضا(ع) از سال 1375 به وجود آمده که من در تیم پیام مقاومت مشهد بازی می‌کردم و در حین بازی دچار آسیب شدم. بابت بهبود وضعیت جسمانی خود نذر کردم تا 40 روز نماز صبحم را در صحن حرم مطهر امام رضا(ع) بخوانم؛ خدا شکر از حضرت شفا گرفتم. البته این را هم یادآور شوم که در خانواده‌ای بزرگ شدم که پدرم قهرمان بوده و او هم عاشق ائمه‌اطهار(ع) بخصوص مولی علی(ع) و سیدالشهدا(ع) است.

آقای نکیسا از آنجا که خوانندگی هم کرده‌اید و با آواها و نواها آشنا هستید، بفرمایید هر وقت دل‌تان برای امام رضا(ع) تنگ می‌شود، دوست دارید کدام نماهنگ امام رضایی را بشنوید تا دل‌تان به صحن و سرای حضرت پر بکشد؟
دو تا آهنگ هست که خیلی دوست دارم یکی «آمدم ای شاه پناهم بده» که مرحوم استاد محمدعلی کریم‌خانی خوانده و دیگری ترانه «میشه ضامنم بشی» کاری از غلامرضا صنعتگر که در وصف امام رضا(ع) اجرا کرده است. من این دو آهنگ را بیش از بقیه آهنگ‌ها شنیدم، دوست دارم و ارتباط برقرار می‌کنم.  



درصدد بودید خودتان هم یک کار برای امام رضا(ع) داشته باشید؟
هیچ تصمیمی برای خواندن مجدد ندارم اما دوست دارم حتما یک کار برای امام رضا(ع) داشته باشم.

خیلی از زائران حسرت زندگی در جوار امام رئوف را دارند برای نیما نکیسا هم پیش آمده که این آرزو را داشته باشد؟
بله. در اوان جوانی در تیم فوتبال مشهد بازی کردم و آنقدر لحظات خوب را در این شهر دارم که هر زمانی برای زیارت به شهر امام رضا(ع) سفر می‌کنم، هیچ‌وقت دلم نمی‌خواهد به تهران بازگردم. در ماه یک الی دو بار فقط برای زیارت مشهد می‌آیم. دوستانی در این شهر دارم که به من لطف دارند و هر وقت بفهمند من به مشهد آمده‌ام، می‌خواهند مهمان منزل‌شان شوم. من در این شهر خانه‌های بسیار دارم.
خیلی دوست دارم به تیم فوتبال مشهد کمک کنم. چون مردم استان خراسان به ویژه مشهد حق بزرگتری و خانواده به گردن من دارند. در روزهایی که من یک جوان بودم، با تشویق‌های آنها توانستم به تیم ملی برسم. این پیام را از طریق رسانه شما به آنها می‌گویم که من واقعا قدرشناس تمام محبت‌های آنها هستم و دوست دارم یک روزی بتوانم این محبت‌ها را به آنها برگردانم.
حقیقتا مشهدی‌ها به گردن من خیلی حق دارند. آن آبمیوه‌فروشی‌هایی که من را می‌شناختند و از من پول نمی‌گرفتند و فقط بهم می‌گفتند: «تو قول بده  تو زمین گل نخوری، نوش جانت، هر چقدر خواستی می‌توانی آبمیوه بخوری و اینجا مال خودت هست».